عشق، بزرگ ترین و بهترین نقطه ضعف. تاریکی‌ای که بینایی می دهد. سخت ترین الماس را تَرَک می دهد. بی تابی می آورد در حین حال لذت می دهد. شبیه یک جنگل سوخته و نابود شده در اشتیاق شدید باران. و اینگونه یک زن را به مادر ، یک مرد را به پدر و یک شخص بی خیال و غافل را به یک دردمند تبدیل می کند. افیونی که اعتیاد می آورد.
آدم های خوب هنوز وجود دارند. اما تعدادشان کم است. از یه طرف هم خوب بودن یه جورایی چیپ و بی کلاسیه در این دنیای مدرن. معمولا دور و بر آدم های شیاد و حیله گر و خودخواه شلوغ تره و نوعی کلاس و پیشرفتگی حساب می شود. به هر حال ، این تعداد قلیل و اندک صداشون در حد یک جرقه وسط اقیانوس در یک فریم از ثانیه خاموش و فراموش می شود.
درباره این سایت